انسان بزرگوار

انسان بزرگوار یعنی کسی که همه اسباب بزرگی را دارد، از درون بزرگ است و برای بزرگی نیاز به زیورهای بیرونی نظیر زر و زور ندارد. کسی است که ساده زندگی می‌کند اما برای دیگران زندگی مرفه می‌خواهد، می‌کوشد رفتاری بی‌عیب داشته باشد، اما عیوب دیگران را تا آنجا که به اصول لطمه نخورد، می‌تواند نادیده بگیرد.

فردی بزرگ است که بتواند به نارسایی‌های خود اذعان کند و اگر گمان می‌رود نقصی در کار او بوده است، عذر بخواهد. افرادی که از توانایی خود مطمئن نیستند و احساس کوچکی می‌کنند قدرت عذرخواهی ندارند.

فرد بزرگوار آنچه را می‌داند به دیگران می‌آموزد و در عین حال از شاگردان خود نیز می‌آموزد. او خود را جزیی از یک کل بزرگ می‌داند و می‌خواهد همه به رستگاری برسند و تنها نجات خود را کافی نمی‌داند. او حرمت دیگران را حفظ می‌کند، رازدان و در عین حال رازدار است. در گفتار شجاع و صریح‌اللهجه است، حق را می‌گوید هرچند تلخ یا به ضرر خودش باشد. بیشتر که دقیق ‌شویم، درمی‌یابیم اینها ویژگی‌های کسی است که می‌کوشد به سیره معصومین(ع) نزدیک باشد، بزرگی فقط برای کسی میسر است که تلاش می‌کند معصومین(ع) را سرمشق قرار دهد که در رفتار و گفتار و سکون و سکوت آنها هیچ عیب و نقصی نیست.

انشاءا... که توفیق پیروی از آنها را داشته باشیم.